Huancavelica, hier is niets zoals je denkt of leest.

Vanuit Huancayo loopt een mooie treinroute naar Lima terug. Helaas rijdt deze maar 1x permaand heen en 1x terug. We willen graag de een na hoogste bergtrein in Peru pakken: de trein van Huancayo naar Huancavelica en/of andersom. Wij naar het station, want niemand weet wanneer de trein rijdt, of wij verstaan het niet.
Er staat duidelijk dat de trein op ma-wo-vr om 6.30 vertrekt en op de andere dagen terug komt. Het is nu vrijdag dus deze kans is gemist. We pakken de bus naar Huancavelica en rekenen erop dat we met de trein terug komen op dinsdag.

Zaterdag 25 oktober. De bus maakt een mooie tocht van 4,5 uur langs kleine dorpjes en over bergweggetjes. Hier zien we dat de hogere bergen toch wel kaler worden. Het is wasdag, overal zien we mensen langs de beekjes de kleren wassen. De vaak felgekleurde kleren worden op grote stenen te drogen gelegd, of in de yucas gehangen. aan elke punt een slipje.
We zien ook dat de route van de bus flink afwijkt van het spoor, die gaat door een ander dal naar boven. Dat is leuk voor de terugreis.
Huanvelica is een hoog bergstadje (3700 m) en een oase van rust, wat heerlijk! De Plaza en enkele straten zijn autovrij, ongekend! In de rest van de stad is het verder ook niet echt druk. Er heerst een relaxte, prettige sfeer. Opnieuw zijn we de enige blanken. Het gestaar neemt duidelijk toe. "Gringo`s" horen we achter ons. Kinderen lachen om ons en wijzen naar ons. Maar alles in vriendelijke sfeer. Communiceren met de mensen hier is een lastige zaak, want ze spreken hier Quechua en weinig Spaans. Ach, uiteindelijk komen we er altijd wel uit.
We treffen een aardig hostal vlak bij de plaza met een redelijk nette kamer met zelfs een toilet en pissoir op een aparte badkamer, gescheiden van de douche. Kost 50 sol (13,25 euro) maar het is dan ook de meest luxe kamer en omdat we 3 nachten blijven krijgen we ook nog wat korting.
Koffie in de Andes is niet wat je gewend bent: dan krijg je een kop met gekookt water en een klein kannetje koude supersterke filterkoffie. Die koffie giet je bij het hete water, de sterkte bepaal je zo zelf.
We lopen naar het station voor informatie over vertrektijden en misschien kunnen we er vast kaartjes kopen. Nee, alles zit daar potdicht. De treintijdentabel op de muur vermeldt vertrek op dinsdag. Maar een velletje papier op een pilaar 'zegt' juist, dat de trein naar Huancayo op maandag vertrekt. Wat is het nou? De plaatselijke vvv kan ons misschien verder helpen maar is niet op de plaats gehuisvest zoals aangegeven in onze beide reisgidsen. Later vinden we de vvv op de Plaza, logischer ook, maar gesloten tot maandag en zoals te verwachten zijn ze maandag ook dicht.
Zolang de zon schijnt is het heerlijk aangenaam. Tegen de avond koelt het enorm af, tot enkele graden onder nul.

Zondag 25 oktober. 
Het zonnetje schijnt en het voelt meteen weer lekker aan buiten. We ontmoeten een Engels sprekende vrouw in de ontbijttent. Ze is cultureel antropoloog en ze is voor haar werk in deze stad. De regering geeft 200 sol per twee maanden (ca 55 euro) aan de vrouwen hier. Het is de bedoeling, dat de vrouwen dit besteden aan onderwijs, hun kinderen en zaken om het beter te krijgen. Het geld gaat rechtstreeks naar de vrouwen en niet naar hun man, want hij zal het geld meteen verdrinken, is de verwachting. 
Later op de dag bezoeken we de uitgebreide lokale markt, even onderbroken door een enorme plensbui. De markt is niet op de plek, die onze reisgidsen aangeven maar juist aan de andere kant van het centrum. Je moet hier, en overigens in alle steden en dorpen, goed opletten waar je loopt. Zowat de helft van de putdeksels op de trottoirs ontbreekt. Dat levert gaten op van minstens 40cm. diep, behoorlijke benenbrekers. Soms zijn ze gevuld met vuilnis, soms zit er een dikke steen in maar daar kun je dan ook weer over struikelen. Ook boven je kijken, want hier en daar wil nog wel eens een kapotte electriciteitskabel bungelen.
's Avonds eten we bij de chifa ofwel een van de vele Chinese restaurants. Om Mao te ontvluchten zijn vele Chinezen in de jaren zestig/zeventig o.a. naar Peru gevlucht. Op de menukaart ontdekken we echter geen enkel Chinees gerecht. Gewoon de gebruikelijke pollovariaties. Niets is wat het lijkt hier in Huancavelica, concluderen we. Iedereen eet hier met de jas aan, want binnen is het bijna even koud als buiten. Een man slaapt met zijn hoofd op tafel zijn roes uit, een vrouw aan een ander tafeltje zit alsmaar te telefoneren tijdens het eten. Alle andere gasten kijken naar een film op tv. Wij zitten demonstratief met onze rug naar de tv gekeerd. In bijna alle restaurants staat de tv aan in Peru. In Huancayo zagen we een restaurant, waar alle stellen naast elkaar aan tafel zaten, allemaal aan dezelfde kant, net zoals in een klaslokaal, allemaal gericht op de tv tijdens het eten. Gezellig! Tijdens het eten komt een meisje van een jaar of 9 het restaurant binnen. Ze verkoopt limonade en wordt 'als concurrent' niet eens weggestuurd door de eigenaar. Ze verkoopt niet veel maar ze mag aan een tafel wel de overgebleven restjes opeten die de eigen kinderen niet willen eten, Het jongetje van de famillie moet plaats maken voor het meisje. Hij wacht geduldig tot ze klaar is, wat een mooi stukje opvoeding.
Overigens valt het op dat sommige zaken in heel het land heel goed en overal hetzelfde geregeld is. Zo is ieder openbaar gebouw, dus ook winkels kerken en hotels ruim voorzien van borden die goed de weg naar de uitgang wijzen + een of meerdere borden met een S, het heeft even geduurd voor we het begrepen, maar het is een gevolg van de grote aardbevingsrisico`s. Op die plekken moet je gaan staan als het begint te rommelen.
Maandag 27 oktober. Feest vandaag in Hunacavelica! Er is een podium op de plaza opgebouwd en aan weerszijden diverse standjes. Het blijkt een soort 'peperkoek (ontbijtkoek) maken' wedstrijd te zijn. Bij alle standjes mogen we een stukje proeven. Op het podium zijn voorstellingen van dansers en muzikanten. De vvv op de plaza zou nu volgens het bord open moeten zijn maar de deur zit potdicht. We lopen een rondje door de straten, op zoek naar de bank voor wat soles tappen. Ineens worden we op de schouder getikt door twee agentes van de toeristenpolitie, ja ja die zie je op veel plekken in Peru. Waar we vandaan komen en wat we hier doen. Ze zijn heel vriendelijk en geven ons een Engelse (!) folder waarin verschillende tripjes vermeld staan. Ze weten ons ook te vertellen, dat de trein naar Huancayo echt morgen vertrekt. We lopen naar het station, want de trein moet binnen een uurtje vanuit Huancayo aankomen en dan zal het loket toch wel open zijn. In eerste instantie lijkt alles potdicht maar dan zien we net een mijnheer een deur door lopen. De "geffe de perron" klinkt toch als de baas, niet? Hij zegt, dat we gewoon moeten aankloppen op de deur waar 'bolleteria' boven staat. Als dat niet helpt, belt de chef de kaartjesverkoper. Die komt 5 minuten later aangerend en hij verkoopt ons 2 treinkaartjes, in de buffetwagen, voor dinsdagochtend. 
's Middags wandelen we nog een stuk de bergen in, prachtig hier en opnieuw lekker warm overdag. Wel erg zwaar zo hoog met allemaal trappen. Schoolmeisjes lopen ons met haastige tred voorbij. Ja jullie wel, het is niet eerlijk. We worden beloond met een mooi uitzicht op de stad en verbazen ons hoe groot die nog is.