Ayacucho en Huancayo

Ayachuo, dinsdag 21 oktober. We ontbijten op het terras van het luxe hotel naast ons hostal. Vanaf het balkon hebben we mooi uitzicht op de plaza. Heerlijk weer en het leven is hier alweer op volle toeren gekomen. Bromsnor met helm regelt het verkeer en wee je gebeente als je het waagt om langer dan een halve minuut te parkeren op de plaza! Dan wacht je een flinke reprimande. Toch wordt een bon pas uitgeschreven als je het al te bont maakt en na een kwartier nog niet op komt dagen. De schoenpoetsers op de plaza doen ook goeie zaken. Het is hier heel gebruikelijk om je schoenen door hen te laten poetsen. De klant zit lekker op een bankje op de plaza, dat bijna omschreven kan worden als een parkje, en krijgt de ochtendkrant van de schoenpoetser. Geen slechte deal en vooral zakenmensen maken hier gebruik van. Af en toe zien we ook hele jonge schoenpoetsertjes, jongetjes van een jaar of negen. Dat is dan weer bedroevend, zulke kinderen horen op school! Hun lot is al bepaald, ze maken weinig kans op vooruitgang.
Het ontbijt valt tegen. We hadden ons erg verheugd op de "home made brown bread" met kaas, zoals de menukaart beloofde. Maar er liggen twee sneetjes witte toast op het bord. "This is no homebaked brown bread, senor!" Volgens de ober wel. Hij blijft bij hoog en bij laag beweren dat dit heel speciale toast is. Discussieren is te lastig als je geen gemeenschappelijke taal spreekt dus laat maar. Ons zie je hier niet meer terug.
De stad telt 33 kerken en volgens onze reisgids kunnen we een religieuze stadsroute afhalen bij de plaatselijke vvv. Daar hebben ze nog nooit van een dergelijke route gehoord maar we krijgen wel een stadsplattegrond, waarop de juffrouw van de vvv de meest interessante kerken even omcirkelt. De kerken zijn allemaal op slot, uiteindelijk kunnen we er maar twee van binnen bekijken. Potsierlijke en enorme altaarstukken van klatergoud, niet echt onze smaak maar wel weer de moeite van het bekijken waard.
Ayacucho is een kleine, best gezellige stad. Er zijn twee autovrije winkelstraten, fijn. Maar met een dag hebben we het ook wel gezien. In de omgeving zijn een paar interessante zaken om te bezoeken. Probleem voor ons is: hoe komen we daar? Daarom boeken we een dagtoer bij een lokaal reisbureau.
We zijn hier overigens zowat de enige Europese toeristen. Dat heeft alles te maken met het het roerige verleden. In de jaren tachtig woedde in deze streek in de Andes een hevige burgeroorlog. Het ' Lichtend Pad' zwaaide hier de scepter, terrorisme vierde hoogtij en velen vonden de dood, ook veel journalisten. Sinds een jaar of twintig is het hier weer veilig maar het toerisme is nog altijd niet echt teruggekeerd naar dit deel van de Andes. We vallen op en geven, vooral scholieren, reden tot luid lachen. Volwassen staren ons vreemd aan. We lachen gewoon vriendelijk terug.
's Avonds stortregent het tussen vijf en half negen, net als gisteren. Het luidt de regentijd in. Onder de arcades langs de plaza bereiken we droog een restaurantje.
Woensdagmorgen vertrekken we met een bijna-volle minibus voor het toeristische uitstapje. De gids spreekt alleen rap Spaans, no English. Hij vertelt heel erg veel maar helaas vangen wij er slechts een paar woorden van op. Overigens wisten we dit van tevoren. Niemand spreekt hier een woord Engels. Het eerste deel van de excursie is een wandeling naar een prehistorische grot. Het steile, stenige pad naar de grot is heftig, minstens een half uur klimmen. Het kittige oude vrouwtje loopt ons er allemaal uit en is als eerste boven! We stoppen bij een restaurant meteen soort picknickplaats / evenemententuin en daar volgt een gezamenlijk eten. Uiteindelijk wordt dit het leukste deel van de toer. Een vrouw uit Lima spreekt een beetje Engels! Ze is operatieverpleegkundige en nu met haar vriendin op vakantie in de Andes. Met en via haar kunnen we een beetje met de anderen praten. Een senor trakteert de groep op bier en na het eten trekt hij zijn net gekochte fles likeur open. De alcohol verhoogt de feestvreugde.De cavia, je moet alles in je leven toch een keer proberen, is net kipj. Maar wel vooral botjes en maar weinig vlees. We leren een in Peru populair spel. Een soort sjoelen maar dan zonder bak. Vanaf een meter of 5 zware schijfjes in gleufjes werpen. Heel gezellig om dit met elkaar te spelen. Daarna vertrekken we weer richting Ayacucho. De alcohol doet z'n werk: iedereen slaapt in de bus. Al met al een leuke toer.

De volgende ochtend hebben we de grote bus naar Huancayo geboekt. De veiligheidsmaatregelen bij deze busfirma zijn een farce. We stappen met 8 man in die grote bus, kaartje en naam controleren, zelf even op de bagage letten, en als laatste wordt iedereen gefilmd (dat is tegen eventuele overvallen bedoeld) Echter om de tweede hoek al blijken de chauffeurs er een handeltje ernaast te hebben. We stoppen werkelijk voor iedereen die zijn hand uitsteekt en na twee dorpen zit de bus vol. 
De lange, acht uur durende rit laat weer mooie Andes dalen en bergen zien. Reizen per lokale bus is een verhaal apart. Af en toe stopt de bus en stappen er verkopers in. IJsjes, bananenbroodjes (vijf voor een sol, best lekker), kip met een verdacht sausje, van alles verkopen ze uit hun grote rieten mand. Als iedereen in de bus voorzien is, laat de chauffeur hen kilometers verderop weer uitstappen. Daar zullen ze wel op een bus in de andere richting stappen. Vervelend zijn de boek-en dvd-verkopers. Ze zitten al in de bus en ineens staan ze op en schreeuwen een heel langdurend verhaal door de bus. We arriveren we in Huancayo. We hebben hier al een kamer in een hostal dicht bij de plaza gereserveerd 
Vanaf het begin bevalt het ons niks in Huancayo en dat komt ook niet meer goed de volgende dag. Het is een lawaaierige, drukke stad. Heel veel luid toeterend verkeer, we worden er helemaal gek van. Met voetgangers wordt geen rekening gehouden. Als we oversteken, rijden de auto's gewoon op ons in, onvoorstelbaar asociaal! Op de stoep kun je zowat over de hoofden van de mensen lopen. Het zorgt voor een hoop gebots. In geen enkele stad hebben we dit zo meegemaakt. De stad telt een heleboel winkeltjes en een grote, langgerekte markt. Op zich is dat natuurlijk wel leuk maar het is niet wat we zoeken en waar we behoefte aan hebben. We lezen/horen ook, dat het hier niet zozeer gaat om de stad maar om de mooie omgeving. 'Probleem' is opnieuw dat we niet over eigen vervoer beschikken. Een paar reisbureautjes bieden wel wat toertjes in de omgeving aan, maar ze bieden niet wat wij zoeken. Het is veel te commercieel, met bezoekjes aan shops en zo. We zijn ook hier de enige Europeanen, de stad is absoluut niet bezienswaardig.
Op vrijdag 24-10 plannen en regelen we ons reisprogramma voor de volgende en tevens laatste dagen van onze reis. Dat verloopt voorspoedig aangezien we na dik zes weken precies weten hoe het werkt hier.
Morgen reizen we naar Huancavelica, hoog in de Andes en eigenlijk weer een stukje terug, nl. iets zuidelijker. Onze verwachtingen zijn hoog gespannen!